poniedziałek, 25 sierpnia 2014

Odzyskana sypialnia...;)

Jakiś czas temu zaszła w naszym codziennym życiu kolejna duża zmiana, której również bardzo mocno się obawiałam. A mianowicie Filip w końcu wywędrował ze spaniem z naszej sypialni do swojego pokoju.
Bałam się tego strasznie. 
Bałam się, jak Fifi zareaguje na zmianę, czy nie będzie zdziwiony, że po kąpieli i piżamkowaniu niosę go do pokoju obok i tam go zostawiam. Pamiętałam oczywiście, jak cudownie przystosował się do spania na naszych wczasach, ale obawa była cały czas. 
Tak samo bałam się nocnych pobudek. Czy nie będzie się budził przestraszony, że nas nie ma? Czy będę wystarczająco czujna, żeby nie dopuścić do jego histerii? I w końcu czy ja dam radę biegać pokój obok nie wiadomo ile razy na noc i czy nie będę miała moich standardowych lęków? Czy idąc przez ciemne mieszkanie nie będą mi się przypominały wszystkie horrory obejrzane przez całe życie?
Odwlekaliśmy tą chwilę długo. Nie mogłam się zdecydować kiedy ma nastąpić. Bardziej bałam się chyba, jak ja zareaguję, a nie jak Fifi, bo on jest naprawdę dzielnym chłopakiem.
Najpierw problem był ze starym, drewnianym łóżeczkiem. Łóżeczko dostaliśmy od teściów, jak miał się urodzić Filip. Niestety on jakoś nigdy w nim nie spał, a ono stało w pokoju i czekało, że może jednak coś się zmieni. Fifiś jednak ze swoimi nocnymi akrobacjami zwyczajnie nie nadawał się do takiego eleganckiego wyrka i postanowiliśmy pozostać przy turystycznym, w którym spał do tej pory. Sęk w tym, że tamto trzeba chwilowo wynieść (przynajmniej do narodzin naszej Kruszynki), a piwnica była zawalona po sam sufit. Zanim Tata Filipa w końcu zwolnił troszkę miejsca, minęło parę dobrych dni. 
No, ale w końcu nadszedł ten dzień. Początek długiego weekendu czyli najlepszy czas na takie zmiany.
No i wszystkie moje obawy poszły precz.
Fifi rzeczywiście był zdziwiony, ale że miał fajny i pełen emocji dzień, to odłożony do łóżeczka zasnął w pięć minut. 
W nocy też nie było najgorzej. Obudził się chyba tylko raz. Ja nie miałam problemu z usłyszeniem, bo niania elektroniczna zadziałała, a nawet jeśli by nie zadziałała, to ściankę mamy cienką i sama bym usłyszała. Ciemność też nie była dla mnie taka przerażająca, bo lampka z pokoju Filipa rozświetla też przedpokój więc żadne upiory czy straszydła nie były mi straszne. Tylko z moim zasypianiem było troszkę kiepsko, bo cały czas miałam wrażenie, że znów się rozbudza. Rano musiałam troszeczkę odespać, ale Fifi spał wyjątkowo długo i spokojnie.
Druga noc była jeszcze lepsza, bo po pobudce koło 23, Fi spał do godziny 7 ciągiem. A ja razem z nim.
Trzeciej nocy były już pobudki, ale też nie było najgorzej. 
I tak od tamtej pory, raz lepiej, raz gorzej, ale zawsze u siebie. 
Ja wysypiam się dużo lepiej, bo nie budzi mnie każdy obrót dziecka w łóżeczku, a i Fifi chyba nie narzeka, bo bije rekordy w porannym spaniu. 7-8 to dla niego norma teraz, a ostatnio zdarzyła się nawet godzina 9. I nawet tak strasznie późno nie chodzi spać, bo koło 21. Tylko czasem zdarza się wałkonienie w łóżeczku troszkę dłużej, ale tylko się przewraca i układa bez żadnych marudzeń i histerii. 
No i w dzień nie ma problemu z drzemką. Potrafi nawet 3 godziny spać, ale zazwyczaj jest to ok. 1-2 godziny.
Pewnie, że wolałabym, żeby tych pobudek wcale nie było, żeby w końcu przesypiał całe noce. Czasem zmęczona tym człapaniem po mieszkaniu, kładę się do łóżka i sobie wyobrażam, jak to będzie za jakieś 4 miesiące. To będzie masakra;) Ale mam nadzieję, że podobnie jak przy Filipie, hormony zrobią swoje i nie będę tak bardzo odczuwała tych nieprzespanych nocy. No i że Kruszynka da nam szybciej odpocząć niż ten nasz Łobuziak.
Jednego się przy Fifulu nauczyłam jeśli chodzi o spanie. Na wszystko przychodzi czas. Tak dla Filipa, jak i dla mnie. Nic nie trzeba robić na siłę, wszystko przyjdzie samo. Przecież jeszcze niedawno, jak byłam na samym początku ciąży, Fi potrafił się budzić co godzinę, zasypiał tylko przy piersi, a rano o 5 ogłaszał koniec spania. Po prostu dojrzeliśmy wszyscy do zmian. A że jeszcze czasem potrzebuje Mamusi, żeby w nocy się utulić do snu czy żeby go zwyczajnie otuliła kocykiem? Dobrze, że potrzebuje, bo i Mamusia czasem potrzebuje być potrzebna. Czasem, mimo że Filip śpi, ja się budzę i idę do niego do pokoju, żeby chociaż zerknąć, jak sobie słodko leży.

Ale żeby nie było, że mi to tak łatwo przyszło, to kazałam sobie zrobić dużą odbitkę tego zdjęcia:

Mimo, że Fifi śpi w pokoju obok, to ja zawsze po przebudzeniu mogę patrzeć na to, jak słodko sobie kima. Taki widok mam naprzeciwko łóżka. To troszkę taka namiastka wspólnego spania.

10 komentarzy:

  1. No, na Fifka też przyszła pora ze spaniem! :)
    Super :))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeszcze do ideału mu dużo brakuje, ale w końcu jestem zdecydowanie bardziej wyspana;)

      Usuń
  2. Drugie dziecko to ponoć odwrotność pierwszego także bądź dobrej myśli :) Filip jest dzielny i zrobił właśnie krok ku dorosłości ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No to się przekonamy za 4 miesiące;)
      A Fifiś zdecydowanie lepiej znosi takie zmiany niż ja;)

      Usuń
  3. Spory chłopak już, własny pokój i łóżko, będzie dużym starszym bratem :)

    OdpowiedzUsuń
  4. My mamy do tej pory pobudki w nocy i wędrowanie do sypialni ;) więc ciesz się kochana, że przesypia u siebie ;d!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Przesypia, bo jest zamknięty w łóżeczku;) Pewnie gdyby miał możliwość, to też by do nas wędrował;)

      Usuń
  5. No to dorasta Ci Filipek :)
    I myślę, że hormony zrobią swoje i znów nie będziesz zmęczona!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mam taką nadzieję. Pamiętam, jak było na początku z Filipem. Mimo nieprzespanych nocy, mogłam góry przenosić;)

      Usuń